Branko Radičević – romantičarski pjesnik
Srpski romantičarski pojesnik, Branko Radičević, rođen je 28. marta 1824. godine u Slavonskom Brodu. U Zemunu završava osnovnu školu, a dok u Karlovcima završava gmnaziju i tu ostaje sve do 1841. godine.
Sa pisanjem pjesama počinje da piše još u gimnaziji, te se razlikovao od drugih književnika jer je svoje pjesme pisao na narodnom jeziku i duhu narodne poezije. Odbacio je racionalističku tradiciju u srpskom stihotvorstvu, gdje je podrazumijevalo okamenjeni izraz i „objektivnost“. Branko je nazvan „pjesnikom proljeća“ zbog njegovog slavljenja probuđene prirode i mladosti i zato što je bio začetnik romantičarskog doba u poeziji.
Poema „Đački rastanak“ je njegovo najpoznatije djelo gdje je opjevao Frušku goru, đačke igre i nestašluke. Pored toga što je pisao lirske pjesme, zbog njegove ljubavi prema narodnoj poeziji počinje da piše epske pjesme gdje 1851. godine objavljuje dvije epske pjesme kao druga zbirka pjesama.
Umro je 1. jula 1853. godine u Beču, u svojoj 29 godini života. Prvobitno je bio sahranjen u Beču, ali nakon 30 godina njegove su kosti prenesene na Frušku goru, te sahranjen 1883. godine na Stražilovu iznad Sremskih Karlovca gdje i danas počivaju. Najljepša elegija u srpskoj književnosti je elegija „Kad mlidijah (razmišljah) umreti“, koja je objavljena poslije Radičevićeve smrti i u toj elegiji pjesnik je bio predosjetio svoju blisku smrt.
Zbirke pjesama koje je objavio:
- Pesme I (1847.)
- Pesme II (1851.)
- Pesme III (1862.) – objavljena je posthumno
